ما کیسه بوکس معلمان عقده ای بودیم

ما کیسه بوکس معلمان عقده ای و بیمار روانی بودیم

وقتی به دوران مدرسه فکر می کنم نفرت سراسر وجود مرا از برخی معلمین عقده ای فرا می گیرد. برخی از معلمین ما را وسیله ای مناسب برای تخلیه عقده های روانی خود می دانستند. 

مشق هم بهانه اصلی آنان برای کتک زدن ما دانش آموزان بی صاحب بود.

وقتی به یاد می آورم با چه خشونتی چوب بر کف دست ما می کوبیدند عقده های روانی درون آنان را حس می کنم. ننوشتن مشق دلیلی بر کتک زدن نبود.

یکی از عوامل پسرفت جامعه ما همین مشق نوشتن هاست. دانش آموز باید مشق بنویسد که خط بخورد و این مشق هیچ ارزشی ندارد. این تبدیل به عادت در زندگی فرد شده و همیشه فرد فکر می کند باید یک کاری را تمام کند و تحویل بدهد. این یعنی پایین آوردن دقت فرد و در نهایت جامعه.

دردوران ابتدایی دو مدرسه در زرقان بود مدرسه علی سیاه که آقای لاله پرور شکنجه گر آن بود و حیات داوودی هم در مدرسه مهرداد خشونت کامل را در مورد دانش آموزان معصوم به کار می بست.

در دوران راهنمایی سر و کار ما با یک بیمار روانی وسواس و یک فرد عقده ای بود.

جواد پاک نیت که از بیماری روانی  وسواس رنج می برد معلم پرورشی ما بود و هر صف سر صف صبح گاه برایمان چرت و پرت می گفت. تکیه کلامش هم نکبت بود.

من به بیماری او کاری ندارم ولی نظام کثیف بود و هست که اینچنین افرادی قدرت می یافتند.

فرد عقده ای هم  هاشم معدلی بود. او قبل از به دنیا آمدن یتیم شده بود و بعد هم به دلیل سانحه ای که برای همسرش پیش آمد سرتاپای وجودش را عقده فرا پرفته بود.

او ابتدا در دودج مشغول به کار شد که مردم دودج به دلیل خشونتهای او او را بیرون کردند. 

این فرد عقده ای یک بار گوشهای مرا گرفت و مرا از زمین بلند کرد. در هر کشور پیشرفته ای این حرکت خشونت آمیز سرشار از عقده انجام شده بود این فرد حد اقل به چند سال زندان محکوم می شد. یک بار هم در زمستان سرد دست مرا در آب یج گذاشت و روی آن ایستاد.  این کاری که این فرد حزب اللهی مومن مسلمان انجام داد چیزی نبود جز تخلیه برخی عقده های روانی خودش. البته هاشم معدلی خدماتی نیز به ورزش کرد.

یک بار هم خالق امینی که او هم از حزب اللهی ها بود سر صف به حمید غفاری حمله کرد ولی از او کتک خورد.

آری امیدوارم  دانش آموزان این از این خشونتهای اسلامی و ابلهانه به دور باشند